weer thuis....

Helaas voor jullie, bedoelen wij met thuis, Thailand, thuis in de toekomst, namelijk het nieuwe boeddhistische jaar.

waar het begon: even 2000 kilometer terug in de tijd. De Cameron Highlands hadden we achter ons gelaten om met de luxe touringcar naar de Perhentian Islands af te reizen. Hier aangekomen moesten we vanaf het vaste land (Kuala Besut) met de speedboat naar Perhentian Kecil (nadat we eerst de toerorganisator hadden laten zweren dat er geen slow boat meer vaart en anders ons geld terug zouden krijgen). De Perhentian islands liggen 20 minuten fast forward uit de kust en zijn kleine groene pareltjes van Maleisië. Alleen de stranden zijn bewoond, voornamelijk met guesthouses of restaurantjes. We hebben een geweldig 'krot' gevonden, een ingestorte receptie, waarachter op de rotsen, 8 vervallen bungalows stonden met een adembenemend uitzicht. Vaak hebben we verzucht; waren we Berry maar. De eigenaar, die alleen 's morgens de stroom uit kwam zetten en tegen de avond ging de generator weer aan. Als hij lege huisjes had, ging ie lekker op een stoeltje onder de ingestorte receptie wachten tot er weer een boot met toeristen kwam. Hoezo laid-back portemonneetje vullen.

We hebben Perhentian Kecil (kleine eiland, het grote, Besar is voornamelijk luxe resorts) helemaal rondgelopen, een favoriete bezigheid van ons op eilanden. Er is namelijk relatief weinig wild-life, erg goed voor de hartritmestoornissen, die we opgelopen hebben in Kao Yai. En je kan niet echt verdwalen, omdat er altijd wel een uitkijk punt is vanwaar je de zee kan zien, wat meteen schitterende uitzichten oplevert. Genoten van het water en hele soapseries beleefd in ons huisje, waar een hele gekko familie woont. Helaas zijn er geen ATM's (pinautomaten) op de Perhentian dus moesten wij wel naar de wal, voordat we aan lager wal raakten.

Aangekomen in Kuala Besut besloten om het Maleise eten achter ons te laten, omdat het water ons weer in de mond liep bij de gedachte aan echte pad thai. Met een taxi (het reizen in Maleisië is echt veel duurder dan in Thailand) naar de grens, waar we met open armen ontvangen werden. De grensbeambte kreeg gelukstranen in zijn ogen van ons, hij was zo blij dat wij samen Thailand in kwamen voor de 3e keer, dit mooie moment bevestigde onze keuze om weer naar Thailand te gaan. We weten nu eindelijk hoe ons visum werkt; in totaal heb je 90 dagen en kan je zo vaak in en uit als je wil in die 90 dagen. Maar daarna moet je weer even wachten voordat je Thailand in kan. Wij dachten namelijk dat we maar 3x Thailand in mochten.

In Sungai Golok (grensplaats) hebben we weer genoten van het Thaise eten op straat. Waar we ons meteen weer thuis voelden in de Thaise levensstijl. Verser eten kan niet, je wijst je aalslangetje aan, wat lekker in een teiltje kronkelt, pa haalt hem eruit, slaat even met de kop op het stoepje en zoonlief wokt 'm in de pan. De ratten schieten in en uit het riool, langs de stoep waar ons tafeltje staat. Wij drinken een Chang (Thaise bier) kijken naar de hemel en tellen onze zegeningen.

Hat Yai, kunnen we langzamerhand uittekenen, weer in ons oude vertrouwde guesthouse, waar we aan de vooravond van het Songkran festival (Songkran is het Thaise Nieuwjaar en wordt op 13-15 april in Thailand en Laos gevierd. Het Thaise woord "Songkran" komt uit het Sanskriet en betekent: "verplaatsen". In dit geval verandert de zon haar positie) helemaal met onze neus in de boter vielen, omdat er een heerlijke braderie was opgezet.
Songkran dag 1, we wilden gewoon zo snel mogelijk met de bus naar Bangkok. Let op! Boek gewoon je ticket op het busstation, ondanks alle waarschuwingen hebben wij het bij een internetbureautje geboekt, leek heel professioneel, we weten niet of die mensen meewerkten ,omdat er altijd zoveel van die vage tussenpersonen opduiken, die ons weer naar het busstation brachten, waar we dus gewoon met een soort local bus naar Bangkok zijn gesleept, zonder toilet (was ons beloofd) 14 uur op krappe stoelen, met een nieuw ticket in onze handen, waarop 500 baht stond, heel anders dan de 800 die we betaald hadden. 2 keuzes uitstappen of rijden, toch maar voor het laatste gekozen.
Achteraf, viel het wel mee, gewoon slapen dan ben je om 05.00 uur in Bangkok, op het busstation.

Daar hebben we toch maar besloten om de trein verder te nemen naar noord Thailand, omdat we ineens in ons hoofd kregen om naar Laos te gaan (heel handig ons reisschema, niet echt kostenbesparend). We hadden om 06.00 nog even een busticket naar Udon Thani (bijna grens Laos) in onze handen, maar bij de bus aangekomen wilde men ons op plastic krukjes (echt waar!) +/- 10 uur laten reizen. Dit ging zelfs ons te ver. Hartgers voet was al opgezwollen van het airco reizen. Narda heeft 't ticket maar weer ingewisseld. Toch maar een nachtje Bangkok, met bus 49 naar het centrum, inmiddels ook al vertrouwd, heerlijk om zo te reizen. Maar daar was natuurlijk Songkran dag 2 aan de gang, wat betekend heel veel water over je pens. Redelijk droog naast het station een mooie kamer gevonden en daarna geschuild voor de waterzooi. Songkran dag 3, rennen naar het station en de nachttrein naar Chiang Mai, wat een prima reis was, een biertje gedeeld met aardige Zweden.
Songkran dag 4 in Chiang Mai, eerst een guesthouse gezocht met zwembad! Eindelijk konden we ook Songkran gaan vieren, emmers gekocht (Narda: ik vind zo een waterpistooltje wel leuk, maar hele emmers uit de sloot, dan word je meteen zo nat, 2 minuten later: Narda staat half in de sloot met emmer Songkran te vieren). Hele natte leuke dag, maar 4 dagen water is wel weer genoeg.

In Chiang mai hebben we een motortje gehuurd en zijn naar de airport gecrost. Waar we tickets hebben geboekt naar Indonesië, alwaar Narda's oom werkzaam is en zich verheugd op alle toers die hij kan gaan doen met ons. We vliegen op de 24e via Kuala Lumpur naar Banda Aceh, waar we de 25e aankomen. Nu rest ons nog een kleine week, om naar Laos te gaan, of we dat redden lezen jullie in het volgende verslag.