zwembad barbeque en oompje

Ooit waren we in Maleisië, maar dat land ligt ver achter ons, hoewel we er ook weer terug zullen komen. Na het verjariefestijn, gelukkig nog in Thailand gevierd, hebben wij het vliegtuig naar Kuala Lumpur genomen. Het plan was om op de airport een hotelletje te zoeken, omdat onze vlucht naar Banda aceh (directe vlucht, hoe ideaal) de volgende ochtend zou vertrekken. Helaas doen ze in Kuala lumpur niet aan lekkere hotelletjes bij de airport, en aangezien de stad 70 kilometer verderop is, was het een hele toestand voor 1 nachtje. We zijn beland in de YMCA, daar we gelukkig getrouwd zijn mochten we naar binnen. Eerst hadden we nog een voet in het Hilton gezet, maar dat oversteeg ons budget toch teveel voor 1 nacht.

Heerlijk geslapen en de bus terug gepakt (weer een uur) naar de airport. Waar ons te verstaan werd gegeven dat we niet op de vlucht mochten, omdat we geen visa voor Indonesië hadden?!! Wij dachten Banda aceh is een internationale luchthaven dus daar moet je een visa upon arrival krijgen, niet dus, vlucht omgezet naar Medan, waar we wel werden binnengelaten. In Medan konden we alleen contant betalen voor de vlucht naar Banda, dus man met gevaar voor eigen leven achterop bij een motormuis om de harde contanten (ruppiahs) uit de ATM te trekken. Eindelijk een ticket naar de juiste bestemming, nu nog het juiste vliegtuig op het juiste moment vinden. Helaas, de vlucht zou om half 8 gaan, maar het werd half 3 ’s nachts! Er was geen vliegtuig (jawel, maar die was zo kapot dat zelfs de Indiërs er niet in durfden vliegen) er was geen crew (gewoon uit bed gerukt tijdens hun nachtrust) en de mr. Airportmanager himself moest bij zijn diner worden weggehaald. Het was een lange nacht, hoewel Lionair het een beetje heeft goed gemaakt door ons bami te voeren en toch te gaan.
In Banda had oompje een chauffeur geregeld, die gelukkig heeft gewacht totdat wij om 03.30 AM aankwamen. De volgende dag alvast een voorproefje gehad van het expat leven, chauffeurtje hierheen en daarheen, lekker dineren, beetje zwemmen in een van de vier zwembaden, het leven is zwaar.
Het weekeind hebben we met ome Tom de omgeving verkent, hebben heel wat tsunami geweld gezien, de boot die op een huis is blijven hangen, mangroves die weggespoeld zijn en overal bouwprojecten van hulporganisaties die huisjes hebben gebouwd voor de locals.

Een positief ding wat de tsunami hier veroorzaakt heeft is de vrede! Het klinkt heel gek. Het leger was al ruim 30 jaar in oorlog met de rebellen in de bergen, je kon hier vier jaar geleden niet gewoon over straat, zonder dat de kogels om je oren floten. Doordat de tsunami (en daarna de aardbeving 2005) in alle kampen slachtoffers had gemaakt, was er eindelijk tijd voor goed overleg en gelukkig dus vrede. Ze hadden elkaar nodig bij de wederopbouw.

In het resort Green paradise genieten we vooral van de luxe faciliteiten, heerlijk appartement met keuken en alle zwembaden, ontbijt en water en een blender en was die gestreken! wordt zelfs de afwas wordt gedaan. De eerste week moest Tom gewoon werken en konden we ’s avonds ergens gaan eten, of wij kookten. Wij vermaakten ons vooral in het zwembad en de gym.

Narda is met een expat socialisings gebeuren mee geweest met een van de dames die in het resort verblijven. Dit heet de Hash, het is in vele landen over de wereld gebruikelijk voor mensen die in het buitenland werken, om zo je netwerk te vergroten, een erg handig idee. Het begint met een wandeling, die je ook kan hardlopen door de natuur en daarna is er de down down (in alle landen ter wereld gewoon een zuipfestijn, maar niet in moslim banda, daar is het cola, heel spannend…). Bij de down down zing je een lied en elke x wordt er iemand of iemanden in het midden geroepen om zijn drankje op de woorden down down te nuttigen. Je begrijpt wat er gebeurt als je dat telkens met bier doet…. Vast door Engelsen uitgevonden.
Iedergeval je mag ook nooit je handen in je zakken houden (oja narda) dan moet je ook weer in het midden staan. Erg leuk in het midden…
Daarna nog een lekker local hapje, rijst met bonen en cocos saus.

Man lag ondertussen natuurlijk met oom samen in de pool te drijven, “bomen” over het leven.

Op een heerlijke zondagmiddag zijn we met een heleboel mensen van het resort en aanhang en aanhang (die witte vinden elkaar wel) gaan barbecueën aan het strand. Heerlijke vis geroosterd, onderwijl luisterend naar de woeste zee. De stroming is erg verraderlijk hier, er verdrinken regelmatig mensen, dus niet al te ver de zee in.

Het leven is heerlijk zo, we genieten ook 5 keer per dag (begin om 05.00 uur, in de ochtend ja) van de moskee zangers, van 3 kanten en allemaal door elkaar, heel apart. We hebben nog vele plannen voordat ons vliegtuig naar Kuala lumpur terugvliegt.